Βασικές Αρχές  της Ομοιοπαθητικής 

Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τις βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής. «Όμοια Ομοίοις Εισίν Ιάματα»   «…Δια τα όμοια νόσος γίγνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσευόντων υγιαίνονται…» . Αυτός που την ανήγαγε σε επιστήμη όμως ήταν ο Γερμανός γιατρός Samuel Cristian Friedrich Hahnemann (Μάισεν Γερμανίας 1755). Ο όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «όμοιος» και «πάθος». 

Η ομοιοπαθητική στηρίζει τις αρχές της στους εξής νόμους: 

• Ο νόμος των Ομοίων 
• Ο νόμος του μοναδικού φαρμάκου 
• Ο νόμος  της  ελάχιστης δόσης 
• Ο νόμος  της κατεύθυνσης των συμπτωμάτων και της θεραπείας 

Ο νόμος των Ομοίων 

Βασίζεται στον νόμο «Similia Simibilus Curentur» που σημαίνει  «Τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια». Σύμφωνα  με τον νόμο αυτό το φάρμακο που μπορεί να προκαλέσει, σε υγιείς οργανισμούς, συμπτώματα όμοια με τα συμπτώματα της ασθένειας την οποία θεραπεύει είναι και το πιο κατάλληλο για τη θεραπεία της. Όταν ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο ληφθεί σε δυναμοποιημένη δόση, ενεργοποιεί τον οργανισμό ώστε να αυτοθεραπευτεί. 

Ο νόμος του Μοναδικού Φαρμάκου 

Ο Hahnemann επέμενε στο να δίνει μόνο ένα φάρμακο κάθε φορά και όχι ποικιλία φαρμάκων. Η σωστή εφαρμογή του νόμου αυτού απαιτεί την χορήγηση ενός μόνο φαρμάκου έτσι ώστε να τον απαλλάξει από τα συμπτώματα της ασθένειας. Αρκετοί  ομοιοπαθητικοί χορηγούν ποικιλία φαρμάκων υποθέτοντας ότι αν δεν λειτουργήσει το ένα, θα λειτουργήσει το άλλο, αποσυντονίζοντας τον ασθενή και στερώντας του την ευκαιρία να θεραπευτεί .Το φάρμακο θα πρέπει να αλλάξει όταν και η ίδια κατάσταση έχει αλλάξει. Αν το φάρμακο δεν μπορεί να καλύψει εξ ολοκλήρου μια συμπτωματολογία τότε μόνο θα πρέπει να βρεθεί κάποιο άλλο που θα λειτουργήσει συμπληρωματικά. 

Ο νόμος  της  ελάχιστης δόσης 

Ο Samuel Hahnemann  παρατήρησε  ότι όταν  χορηγούσε ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο σ’ ένα ασθενή, τα συμπτώματα της αρρώστιας παρουσίαζαν προσωρινή επιδείνωση. Για να αποφύγει αυτή την αρχική επιδείνωση, μείωσε διαδοχικά τις δόσεις, ωσότου παρατήρησε ότι η δόση ήταν αρκετή για να θεραπεύει, χωρίς να προκαλεί την αρχική ενοχλητική αντίδραση. . Αυτές οι απειροελάχιστες δόσεις ήταν αρκετές για να κινητοποιήσουν τον αντιδραστικό μηχανισμό.  

Η έννοια της ελάχιστης δόσης οδήγησε στην ανακάλυψη της διεργασίας η οποία ονομάζεται δυναμοποίηση . Η δυναμοποίηση επιτυγχάνεται  με τη διαδοχική αραίωση του στέρεου φαρμάκου ή του υγρού βάμματος σε δεκατιαίες ή εκατοστιαίες διαλύσεις. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι η αραίωση από μόνη της δεν είναι δυνατό να δυναμοποιήσει μια ουσία.  Είναι λοιπόν απαραίτητη και η δόνηση επειδή προσθέτει κινητική ενέργεια στο διάλυμα ως ένα σημαντικό στοιχείο.  Από την άλλη μεριά αν συνεχίσουμε να δονούμε ένα διάλυμα χωρίς όμως να συνεχίσουμε να το αραιώνουμε, μόνο σε μια δυναμοποίηση θα ανυψωθεί .  Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητες και η αραίωση και η δόνηση για να επιτύχουμε δυναμοποίηση. 

Ο νόμος  της κατεύθυνσης των συμπτωμάτων και της θεραπείας 

Ο Hering (1800-1880) θεωρείται ο πατέρας της ομοιοπαθητικής στην Αμερική. Διατύπωσε το νόμο κατεύθυνσης της θεραπείας γνωστό ως «Νόμο της θεραπείας του Hering».  Σύµφωνα µε το νόµο,  όταν ο οργανισμός αρχίζει μια πραγματική θεραπεία τα συμπτώματα της ασθένειας επανεμφανίζονται και υποχωρούν μόνα τους ακολουθώντας την εξής πορεία: 

• από το κέντρο προς την περιφέρεια 

• από πάνω προς τα κάτω 
• από τα περισσότερο προς τα λιγότερο ζωτικά όργανα και 
• με αντίστροφη σειρά εμφάνισης των συμπτωμάτων από εκείνη με την οποία εμφανίστηκαν κατά την εξέλιξη της ασθένειας